ارزیابی صلاحیت بالینی پرستاران تازه دانش آموخته از دیدگاه خود و سرپرستاران

چکیده زمینه و هدف: صلاحیت بالینی از موضوعات بحث انگیز در حوزه سلامتی است که در حیطه‏های پرستاری از جمله آموزش، عملکرد و مدیریت از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است. پرستاران تازه کار به عنوان بخشی از نیروی انسانی در مراکز درمانی، نیازمند مراقبت و توجه خاص بوده و ارزیابی صلاحیت بالینی آنان نقش مهمی در مدیریت فرایند ارائه مراقبت و تعیین نیازهای آموزشی آنان دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین صلاحیت بالینی تازه دانش آموختگان از دیدگاه خود و سرپرستاران است. روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 70 دانش آموخته کارشناسی پرستاری و 35 سرپرستار شاغل در مراکز آموزشی و درمانی اردبیل به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته صلاحیت بالینی بود که سوالات آن در 7 حیطه عملکردی تنظیم گردید. توصیف و تحلیل داده‏ها از آمار توصیفی و استنباطی از طریق SPSS-16 انجام شد. یافته ها: میانگین ارزیابی صلاحیت بالینی از دیدگاه دانش آموختگان در کلیه حیطه‏ها به جز تدابیر مراقبتی و پیشرفت و تکامل حرفه‏ای بالاتر از میانگین ارزشیابی از دیدگاه  سرپرستان بود (05/0p<). از دیدگاه دانش‏آموختگان بیشترین درصد فراوانی صلاحیت‏ها در سطوح خوب تا عالی، به ترتیب مربوط به حیطه امنیت و آسایش مددجو و خانواده (8/83%) و همکاری با سایر اعضای تیم درمانی (8/82%) و کمترین درصد مربوط به حیطه پیشرفت و تکامل حرفه‏ای (45%) بود. از دیدگاه سرپرستاران، بیشترین و کمترین درصد فراوانی صلاحیت‏ها، به ترتیب مربوط به همکاری با تیم درمان (6/66%) و مدیریت و رهبری (7/43%) بود. نتیجه گیری: صلاحیت‏های بالینی دانش آموختگان در حیطه‏های پیشرفت و تکامل حرفه‏ای و مدیریت و رهبری مناسب نبود. به نظر می‏رسد برنامه‏های آموزشی رایج فرصت لازم برای ارتقای صلاحیت بالینی دانش‏آموختگان را نداشته و بازنگری برنامه‏های درسی دوره کارشناسی، بکارگیری شیوه‏های نوین آموزشی و سازماندهی آموزش «رایزنی» توسط مدیران پرستاری به منظور آشنا سازی پرستاران تازه کار پیشنهاد می‏شود.  واژه های کلیدی: صلاحیت بالینی، پرستار، دانش آموختگان، دیدگاه